Przepisy regulujące bezpośrednio upadłość konsumencką są stosunkowo nieliczne – zaledwie 23 artykuły. Z tego też względu nie poruszają one w ogóle wiele istotnych kwestii związanych z przebiegiem konsumenckiego postępowania upadłościowego, jak i ze skutkami ogłoszenia upadłości. Ustawodawca postanowił zaś, że w sprawach nieuregulowanych będzie się stosować przepisy ogólne, tj. przepisy regulujące upadłość dla przedsiębiorców, o ile nie zostały one wyraźnie wyłączone. Przy czym przepisy te mają być stosowane „odpowiednio”.

„Odpowiednie stosowanie” przepisów części ogólnej Prawa upadłościowego do upadłości konsumenckiej oznacza, że:
– niektóre z nich będą stosowane wprost;
– inne po odpowiedniej modyfikacji;
– a jeszcze inne nie znajdą w ogóle zastosowania.

O tym czy dany przepis z części ogólnej Prawa upadłościowego będzie miał zastosowanie do upadłości konsumenckiej, a jeżeli tak, to w jakim zakresie, dowiemy się dopiero po jego analizie (wykładni). Przy jej przeprowadzaniu, należy się kierować celami, jakie upadłość konsumencka ma spełnić, a które zostały wprost wskazane przez ustawodawcę, tj.:
– postępowanie należy prowadzić tak, aby umożliwić umorzenie zobowiązań upadłego niewykonanych w postępowaniu upadłościowym,
– jeżeli jest to możliwe, tak aby zaspokoić roszczenia wierzycieli w jak najwyższym stopniu.
Należy tu podkreślić, że pierwszeństwo zawsze ma interes upadłego dłużnika. Interes wierzycieli jest dopiero na drugim miejscu.

Ponadto przy wykładni przepisów, jak i ich stosowaniu należy kierować się zasadą humanitaryzmu, która posiada w polskim prawie rangę normy konstytucyjnej. Zasada humanitaryzmu oznacza zaś, że postępowanie upadłościowe może wiązać się tylko z taką dolegliwością, jaka jest konieczna dla zapewnienia osiągnięcia jego celów. Zwłaszcza powinno ono odbywać się z poszanowaniem godności człowieka, która w polskim systemie prawnym podlega szczególnej ochronie.