Samo ogłoszenie upadłości konsumenckiej zasadniczo nie zmienia sytuacji materialnej dłużnika. To co dotychczas zabierał komornik, teraz potrąca syndyk, który też likwiduje przejęty majątek. Tym czasem dłużnik musi za coś utrzymać siebie, jak i swoją rodzinę i przeżyć do czasu zakończenia całego postępowania. Taki stan rzeczy u wielu rodzi pokusę do dalszego zadłużania się, aby zdobyć brakujące środki do czasu oddłużenia i „zejścia” syndyka z wynagrodzenia. Pożyczka po ogłoszeniu upadłości konsumenckiej na pewno nie jest najlepszym rozwiązanie. Niemniej jak wynika z przywołanego poniższego orzeczenia, dalsze zadłużanie się po ogłoszeniu upadłości nie musi stanowić podstawy do umorzenia postępowania upadłościowego.

Pogląd taki wyraził Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy, rozpoznający zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania upadłościowego, które było motywowane właśnie faktem zawierania przez upadłego umów pożyczek w okresie po ogłoszeniu upadłości konsumenckie.

Sąd odwoławczy uznał, że upadły zaciągając kolejne zobowiązania nie doprowadził do zwiększenia stanu swojej niewypłacalności (istotnego z punktu widzenia wierzycieli mogących domagać się zaspokojenia z masy upadłości) i uchylił skarżone postanowienie. W takim przypadku – w ocenie Sądu – brak jest bowiem ważnych zobowiązań powstałych po ogłoszeniu upadłości, które mogłyby podlegać wykonaniu w toku postępowania, a także uwzględnieniu w planie spłaty wierzycieli .

Jak wskazano w uzasadnieniu:

„Sytuacji dokonywania przez upadłego czynności prawnych dotyczących masy upadłości – gdy chodzi o mienie wobec którego upadły utracił prawo zarządu (art. 75 w zw. z art. 61 i nast. p.u.n.) – dotyczy przepis art. 77 ust. 1 p.u.n. przesądzający o tym, iż czynności takie są nieważne. Zastosowanie powyższej regulacji nie zostało wyłączone w postępowaniu upadłościowym wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (por. art. 491² ust. 1 p.u.n.). Zgodnie ze stanowiskiem doktryny oczywiste jest, że taką czynnością prawną – dotkniętą sankcją nieważności z mocy samej ustawy – będzie zaciągnięcie przez upadłego kolejnego zobowiązania, jej przedmiotem jest bowiem majątek stanowiący masę upadłości. Przyjmuje się przy tym również, że skutki prawne takich „czynów niedozwolonych”, których dopuściłby się upadły w żadnym razie nie mogą obciążać masy upadłości, upadły bowiem swoim działaniem – podejmowanym po ogłoszeniu upadłości – nie może już pogarszać stanu zobowiązań podlegających zaspokojeniu z masy upadłości. W czasie trwania postępowania upadłościowego ewentualna wierzytelność osoby trzeciej, jaka powstałaby na skutek nieważności umowy zawartej z upadłym (art. 410 § 2 k.c.), mogłaby ulegać zaspokojeniu wyłącznie z majątku niewchodzącego w skład masy upadłości (zob. S. Gurgul, Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz. Wyd. 9, Warszawa 2013, nb 1 i 2 do art. 77).”

Cała treść przywołanego powyżej uzasadnienia orzeczenia Sądu Okręgowego w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy dostępna TUTAJ.