Lista wierzytelności co do zasady sporządzana jest przez syndyka na podstawie otrzymanych zgłoszeń wierzytelności oraz informacji uzyskanych od upadłego i wynikających z wydanych przezeń dokumentów. Ponieważ syndyk nie jest związany przy tym ani żądaniami wierzycieli, ani stanowiskiem upadłego, przepisy przewidziały możliwość zaskarżenia decyzji syndyka co do uznania lub odmowy uznania danej wierzytelności.
Prawo do sprzeciwu
Sprzeciw może złożyć wierzyciel co do
– uznania wierzytelności – w przypadku wierzyciela umieszczonego na liście wierzytelności;
– odmowy uznania wierzytelności – w przypadku wierzyciela, któremu odmówiono uznania zgłoszonej wierzytelności.
Ponadto prawo złożenia sprzeciwu przysługuje samemu upadłemu, o ile treść listy wierzytelności nie jest zgodny z jego wnioskami lub oświadczeniami. Jeżeli upadły nie składał oświadczeń, mimo iż był do tego wezwany, może on zgłosić sprzeciw tylko wtedy, gdy wykaże, że nie złożył oświadczeń z przyczyn od niego niezależnych.
Należy przy tym zaznaczyć, że sprzeciw może dotyczyć nie tylko uznania lub odmowy uznania wierzytelności, lecz również kategorii, w której powinna być zaspokojona.
Sposób i termin złożenia sprzeciwu
Sprzeciw składa się do sędziego-komisarza (nie do syndyka) w terminie dwóch tygodni licząc od daty ukazania się w Monitorze Sądowym i Gospodarczym obwieszczenia o złożeniu listy wierzytelności.
Dzień ukazania się ogłoszenia nie jest wliczany do biegu terminu. Termin ten upływa wraz z końcem czternastego dnia licząc od dnia następnego po dacie ukazania się Monitora Sądowego i Gospodarczego zawierającego ogłoszenia.
Dla zachowania powyższego terminu wystarczającym jest już samo nadanie sprzeciwu w polskim urzędzie pocztowym do końca ostatniego dnia jego biegu. O zachowaniu terminu rozstrzyga bowiem data nadania pisma, a nie jego doręczenia.
Forma sprzeciwu
Przede wszystkim sprzeciw powinien odpowiadać ogólnym wymogą stawianym pismom kierowanym do sądu, czyli zawierać oznaczenie sądu, sygnatura akt (GUp), oznaczenie upadłego, oznaczenie wnoszącego sprzeciw i oznaczenie wierzyciela, którego wierzytelności dotyczy sprzeciw oraz sygnatura (Zw);
Ponadto sprzeciw musi dodatkowo zawierać:
– oznaczenie skarżonej wierzytelności;
– wniosek co do uznania albo odmowy uznania wierzytelności;
– uzasadnienie i wskazanie dowodów na jego poparcie.
Wzór sprzeciwu co do uznania wierzytelności na liście wierzytelności do obrania TUTAJ
Opłata sądowa od sprzeciwu
Sprzeciw co do uznania, jak i odmowy uznania wierzytelności podlega opłacie sądowej. Jej wysokość odpowiada piątej części opłaty stosunkowej.
Ponieważ opłata stosunkowa wynosi 5% wartości przedmiotu sporu, w przypadku sprzeciwu owe 5% liczone będzie od kwoty wierzytelności, której sprzeciw dotyczy.
Przykładowo jeżeli sprzeciw dotyczy odmowy uznania na liście wierzytelności w kwocie 100.000 zł opłata sądowa będzie wynosiła 1.000 zł. 5% z 100.000 zł wynosi bowiem 5.000 zł, zaś 1/5 z 5.000 zł to 1.000 zł.
Odrzucenie sprzeciwu
Sprzeciw wniesiony po upływie wyżej wskazanego terminu jest odrzucany przez sędziego-komisarza postanowieniem. Na postanowienie, to przysługuje zażalenie. Ponieważ brak jest przepisu, który wprost przewidywałby możliwość wniesienia zażalenia na postanowienie o odrzuceniu sprzeciwu można również spotkać się z poglądem, że zażalenie na takie postanowienie nie przysługuje.
Odrzuceniu podlega również sprzeciw, który nie został należycie opłacony oraz sprzeciw, który nie spełnia wszystkich wymogów co do jego treści. Przy czym przed odrzuceniem sprzeciwu z powodu powyższych braków sędzia-komisarza wzywa do ich uzupełnienia w terminie tygodnia. Wezwanie takie powinno zawierać wskazanie braków i sposób ich uzupełnienia. Sprzeciw może być uzupełniany tylko raz.
Podstawa sprzeciwu
Sprzeciw może być oparty wyłącznie na twierdzeniach i zarzutach wskazanych w zgłoszeniu wierzytelności. Inne twierdzenia i zarzuty mogą być zgłoszone tylko wtedy, gdy wierzyciel wykaże, że ich wcześniejsze zgłoszenie było niemożliwe albo że potrzeba ich wskazania wynikła później.
Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu, sprzeciw może być oparty tylko na zdarzeniach powstałych po zamknięciu rozprawy w sprawie, w której orzeczenie zostało wydane. Zdarzenia potwierdza się dowodem na piśmie.
Odpowiedź na sprzeciw
Odpis sprzeciwu doręczany jest syndykowi oraz odpowiednio upadłemu i wierzycielowi, którego wierzytelności sprzeciw dotyczy. Sędzia-komisarza doręczając sprzeciw zakreśla jednocześnie termin do wniesienia odpowiedzi na sprzeciw, który nie może być krótszy niż tydzień.
Odpowiedź na sprzeciw co do swej formy powinna odpowiadać tym samym wymogą co sam sprzeciw.
Odpowiedź na sprzeciw podlega zwrotowi jeżeli:
– zostanie wniesiona po upływie wyznaczonego do tego terminu
– jej braki nie zostaną uzupełnione w wyznaczonym do tego w terminie.
Rozpoznanie sprzeciwu
Sprzeciw rozpoznawany jest w terminie dwóch miesięcy licząc od daty jego wniesienia. Przy czym jest to tzw. termin instrukcyjny.
Sprzeciw rozpoznaje sędzia-komisarz, zastępca sędziego-komisarza albo wyznaczony sędzia.
Co do zasady sprzeciw rozpoznawany jest na posiedzeniu niejawnym. Jednakże w razie potrzeby może zostać wyznaczona również rozprawa. O wyznaczeniu rozprawy zawiadamia się syndyka, upadłego oraz wierzyciela, który wniósł sprzeciw, i wierzyciela, którego wierzytelności sprzeciw dotyczy. Przy czym niestawiennictwo tych osób, nawet usprawiedliwione, nie wstrzymuje rozpoznania sprzeciwu i wydania rozstrzygnięcia (postanowienia).
Wszelkie twierdzenia i dowody niezgłoszone w sprzeciwie i odpowiedzi na sprzeciw są pomijane, chyba że dana strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła ich w sprzeciwie albo odpowiedzi na sprzeciw bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy.
Na postanowienie w przedmiocie sprzeciwu zażalenie przysługuje upadłemu, syndykowi oraz każdemu z wierzycieli.
Dołącz do dyskusji na forum!
Zachęcam do zadawania pytań na forum o upadłości konsumenckiej. Przejdź do strony >>